Assalamualaikum. Entahhlahh, tiba-2 aku teringat kembali apa yang terjadi pada aku dulu. Aku tak pernah tahu apa salah aku pada dorang. Kekadang aku tanya dorang, aku ni ada buat salah ke sampai teruk sekali kau orang benci aku daripada kecik? Pernah sekali aku tanya face to face "Kenapa korang semua tak pernah suka kita daripada kecik? Kenapa tak pernah layan kita macam korang layan orang lain?" Tapi, mereka semua senyap! Tak ada kata-2 langsung! Ambil peduli pasal keputusan aku masa sekolah? Langsung tak ada! Sanggup tebalkan muka aku minta tolong parents kawan baik supaya ambilkan setiap keputusan aku. Sejak dulu lagi! Sampaikan SPM? Aku sanggup tebalkan muka kat cikgu minta duit untuk bayar yuran! Ambil result Spm pun aku menangis sebab tak ada sorang pun yang tolong aku and temankan aku! Aku menangis bukan kerana gembira akan keputusan aku! Tapi menangis kerana mereka tak layan aku macam mereka yang lain layan macam anak sendiri? Da tuu aku ni siapa?! Siapa?!
Aku still ingat, dulu masa orang yang lain buat salah. Aku selalu dipersalahkan. Muka aku ni juga jadi mangsa lepaskan kegeraman korang tuu. Pernah ditumbuk dada aku, pernah dicampak ke dinding, pernah dimandikan oleh KICAP!!! Pernah di tolak itu ini hadapan khalayak orang ramai! Aku ni siapa?! Siapa?!
Sampaikan aku nak sambung belajar pun sorang pun tak ambil peduli! Sedangkan orang lain sambung belajar pun mereka sanggup! Sanggup bayar itu ini untuk dorang. Sanggup habiskan itu ini untuk dorang. Tapi kenapa turn aku langsung tak ada?! Its NOTHING!!!!!! Kenapa?! Kenapa?! Aku menangis hampir setiap hari kerana ni laa! Semua benda ni! Aku ni siapa?! Siapa?!
Walau seteruk mana pun dorang pada aku. Aku tetap bersyukur. Bersyukur yang teramat bersyukur sebab dorang dah jaga aku. Terima kasih banyak-2. Dan sekarang i know its over. Aku faham sesangat. Aku rindu dalam tangisan. Itu sudah cukup!
Aku akan cuba sedaya upaya aku! Sampai akhir nafas aku! Sampai aku tak terdaya untuk menanggung sakitku! Sampai ajal aku dah dijemput oleh Allah!