Kalau benarlah ini dugaan untuk aku. Aku terima seadanya. Ya Rabb. Bantu aku ya Rabb. Kenapa sebegini sekali kesedihan yang aku alami? Kenapa? Kenapa begitu luluh sekali hati aku ini? Buat masa ini? Sudahlah haritu aku menangis kerana mereka yang pijak kembali ke atas aku. And now what? Tidak aku sangka?
Hanya kerana ini semua aku tidak tertahan lagi. Terpaksa aku pergi meninggalkannya dengan penuh kerelaan. Walaupun hati ini masih sayang akan syarikat itu. Tetap aku egokan hati dan perasaan aku demi ingin menjaga diri sendiri. Takut aku tidak terdaya lagi. Mungkin aku kuat sebab masih ada lagi Kak Mira, Suha and mereka yang aku sayangi. Tapi sampai bila aku mahu begini? Sampai bila?
Satu aje yang aku pinta, berikan aku kegembiraan walau sesaat pun. Walau sehari pun. Agar aku tidak kesepian.
Ya Rabb Ya Rabb Ya Rabb. Aku mohon padaMu agar memberi aku kekuatan sekuatnya agar aku dapat menempuhinya lagi dengan penuh semangat. Syukur Alhamdulillah.